her aklıma geldiginde tüylerimin hala ürperdigi maçtır. sanırım malatyaspor yeni lige cıkmıştı. galatasaray ise yeni ve pahalı bir takım kurmuştu. inönü stadı cok kalabalık günlerinden birini yaşıyordu her iki takımın renkleride sarı kırmızı oldugu icin kim galatasaraylı kim malatyalı belli degildi.
inönü stadının numaralı trübünü üzerinde elinde bayrak olan bir kac kişi görünce bende oraya cıkacagım anasını satim dedim elektirik diregine tırmanmaya başladım ve yeterince tırmandıktan sonra numaralı trübünnün hizasına ulaştım fakat cetının üzerine cıkmakta zorlanıyordum elimden tutmaları konusunda catının üzerindekilerden yardım istedim ve geldiler elimden tutmak için geldiklerinde aman allahım oda,,,nee, malatyaspor taraftarlarıymış beni yukarı cekmek için gelenleri yakından gördügümde malatyaspor lu taraftarlar oldugunu görünce,,, öyle bir tırstımki anlatamam.
macı catıda malatyalılarla birlikte izledim attıgımız gollere sevinemedim korkudan beni oradan aşagıya atarlar diye oraya cıkmış olmaktan cok pişman olmuştum ama yapacak bir şey yoktu artık.. cünkü bu catıdan inebilmek için onlara tekrar ihtiyacım olacaktı.
bırakın malatayalı taraftarlardan korkmayı oradan macı izlemek bile korkunc bir şeydi... aklıma geldikce hala tüylerim ürperiyor. deli cesareti benim kisi yada gencligin verdigi cesaret,midir nedir. şimdi o direge bakıp bakıp gülüyorum..hala şaşıyorum nasıl cıktım ben oraya diye.
) 
