... ve galatasaray 1963-63 millî lig şampiyonu oldu.
averaj bozuk, bir puan beşiktaş'tan geride idi. buna rağmen, maça 90 dakika dişi ile, tırnağı ile asılmasını bildi ve söke söke hedefine ulaştı.
bu derece güç şartlar altında böylesine bir final maçı oynamak, her takıma nasip olmazdı. «galatasaray, final takımı değil» diyenler hatâ ettiklerini herhalde dün gece anlamış olmalıdırlar. asabi, seri bir hava... hırçın, alabildiğine tekmeli bir maç. bütün inzibat tedbirlerine rağmen, her an bir hâdisenin patlak vermesi ihtimali karşısında, mithatpaşa'yı dolduran 40 binlik bir seyirci kitlesi, iliklerine kadar tiril tiril titredi.
biraz klâsik olacak ama «zafer gayeye müşterek hizmet etmesini bilenlerindir.»
bu söz doğru. bir takım, gayeye ulaşabilmek için her şeyi ile maddi ve mânevi böyle hazırlanabilir ve yüzde yetmiş kaybedilmiş olan bir şampiyonluğu böyle kazanabilirdi.
sarı - kırmızılılar, sevinç gözyaşları içersinde stadı terkederken, beşiktaş tribünü ölümüne bir sükût içersine gömülmüş ve âdeta bir heykel gibi ayakta kalabilmişti. futbol bu. her şeyde olduğu gibi birinin üzüldüğüne, diğeri sevinecekti elbette.
