hiç farkı yok... sanki hep türkiye'de oynuyormuşum da, bir milli kadroya seçilmişim gibi... italya'dan geldiğimi bile unuttum desem inanın. işte etrafımda şerefler, metinler, ismail'ler, necmi'ler, ogün'ler, hep eski dostlarım, eski saha ve takım arkadaşlarım. kimi, neyi yadırgayacağım?
heyecanım da farksız... tıpkı eski milli maçlar öncesindeki hava içindeyim.
maçın ankara'da oluşunu, bir güzel tesadüfle birleştirip daha da ümitleniyorum. belçika milli maçını hatırlıyorum. 1957’nin son ayındaydı. gene 19 mayıs stadına çıkmıştık. ve 1-1 biten maçta milli takımımıza bir gol kazandırmıştım. ankara gene uğur getirir, hem bu defa galip çıkarız diye düşünmekten kendimi alamıyorum. elbette gol atmak güzel şey, ama şimdi golü, golleri atmak kadar arttırmak arzusu içindeyim. yıllar sonra bana değer vererek çağıranları mahçup etmemek için çalışacağım.
) 
