ankara'da oynanan samsunspor maçları deyince aklıma ilk olarak 2002-03 sezonunda oynadığımız ve 1-1 sonuçlanan karşılaşma geliyor. galatasaray ve beşiktaş'la şampiyonluk mücadelesi verdiğimiz o sezon, ankara'da oynadığımız ilk 2-3 maç dışında kırmızı-siyahlılar tüm sezon dolu tribünlere oynamışlardı. güzel maçlar oynanıyor, “net” galibiyetler alınıyordu. rakibin adına önem vermeden kendi oyununu ortaya koyan gençlerliler tribünleri de coşturuyorlardı. derken 29. hafta izmir'de oynanan "şaibeli" altay maçında alınan 3-3'lük beraberlik, sezon boyunca her türlü engele karşı savaşan kırmızı-siyahlıların gardını düşürmüş, bir sonraki hafta ankara'da oynanan maçta da adanaspor'a 2-0 yenilince takım (kimilerinin istediği gibi) havlu atmıştı.
işte samsunspor maçı o sezon ankara'da oynanan son maçtı ve "gerçek" gençlerbirlikliler o gün tribünde yer alıp, takımlarının bir yıl boyunca ellerindeki imkânların 10 katı büyüklüğündeki kulüplere (ve bazı bilinmezlere) karşı verdikleri amansız mücadele için onları tebrik etmek, alkışlamak istiyorlardı. rahat bir maç olmuştu. ilk yarıda samsunspor, ikinci yarıda ise gençlerbirliği golleri atmış ve maç 1-1 sona ermişti... maçtan sonra takım tribünlere çağırılıp uzun süre alkışlanmıştı... güzel bir sezonun evdeki son maçı idi...
şimdi düşününce sahada oynanan futbolla ilgili olarak aklımda hiçbir şey kalmamış. sadece tribünde yer alıp sonuç ne olursa olsun takımımızı alkışlayıp o "müthiş" sezon için boynumuzun borcunu ödemek istediğimiz kalmış...
