premier lig yazılarına bu haftalık ara verip, evim hakkında yazmak istiyorum. bu hafta içi, yıkılmasının ve yerine yenisinin yapılmasının düşünüldüğünü öğrendiğim evim, evimiz hakkında… 19 mayıs stadı hakkında…
gelen duyumlardan anlaşılıyor ki, 19 mayıs stadyumu ile vedalaşma zamanı gelmiş… bir “eyvallah” bile diyemedik üstelik … bugüne kadar evimiz oldu bu yaşlı stadyum… o eski evden hüzünle taşınıyoruz şimdi… ankaragücü ve gençlerbirliği taraftarları olarak evimizde hayal kırıklıkları da yaşadık, gözyaşları da döktük, sevinci ve gururu da gördük. “gecekondu”dan apartman dairesine taşınırken yaşanan hüzne benziyor bizimkisi… o apartman dairesi ne kadar güzel şeyler vaat etse de, anılar eski ve konforsuz gecekonduda kalıyor; iyisiyle kötüsüyle... taraftarlık duygularla donatılmış, akıldan mantıktan uzak bir ruh halidir. bu ruh haline sığınıp bir dolu “keşke” sıralamak istiyorum. keşke bunun son olduğunu bilerek, yıkılmadan önce son bir kez daha “eski evimizde” olabilseydik. son defa yaptığımızı bilerek kocaman soğuk demirlerinin arasında geçip, dar turnikelerinde sıkışarak içine girip, konforsuz koltuklarında oturabilseydik. son olduğunu bilerek, takımımızı destekleyebilseydik içinde, sesimiz ulaşmasa bile yan hakeme “yancııı” diye bağırabilseydik son defa… dostlarımızla bir hatıra fotoğrafı çektirip, fotoğrafın arkasına “eski evimizdeki son günümüz” yazabilseydik. belki kapısından çıkarken “çevik kuvvetin müsaadesiyle” son kez hüzünle içine bakıp selamlardık bile…
yenikent asaş stadı ise hiçbir zaman “ev” olamayacak bizim için… yenikent’e ulaşmaya çalışırken çekilecek her eziyet, maç günleri yaşanan o tatlı heyecanı gölgeleyecek… her yenikent yolculuğunda, bir veda bile edemediğimiz 19 mayıs stadı’nı anacağız, “ne güzeldi” diye başlayan cümlelerle… her yenikent yolculuğunun konusu “yeni stadın bitirilme tarihi” olacak. hatta belki gidilen maçlar azalacak, yayınlanan maçları birahanelerden takip edip, berduşluğumuza içeceğiz. yenikentte bizi misafir huzursuzluğu bekliyor. insan evinde rahat eder ya, yeni stadımız yapılana kadar evimiz de yok, rahatımız da…
şimdilik en büyük teselli yerimizin değişmeyecek olması… 1.5 sene yenikent eziyetine katlanıp, eskisiyle aynı yerdeki yeni evimize taşınacağız. umarın yeni evimiz tüm bunlara değecek kadar güzel olur. umarım yeni evimizin tribünleri sahaya çok daha yakın olur. umarım yeni evimizin zemini çok güzel olur. umarım yeni evimizde daha kalabalık ve daha mutlu bir aile oluruz… son olarak umarım yeni evimizin adı değişmez de, ankara 19 mayıs stadı olarak kalır.
not: genclerbirliği'nin ankara 19 mayıs stadında oynadığı son maç olduğundan bu maça yazdım...
