1999 yılında şampiyon olduğumuzda ingiltere'deydim. 17 yıl aradan sonra gelen bir şampiyonluk, ben izmir'den uzakta. göztepeli olmak çelişkilerle dolu bir hayat tarzı. ekstra play-off finalinin yani o zamanki 1. lig'e çıkacak son takımı belirleyecek olan rize maçının sonucunu gün içinde bir türlü öğrenememiştim. aslına bakarsanız buna pek de meraklı değildim, çünkü çoğu insanda olan "abi yıllardır çıkamadık yine çıkamayız" havası bende de fazlasıyla mevcuttu ve ingiltere'nin her daim puslu, karalı grili bulutlarla kaplı havasından bile beter bir etkiye sahipti üzerimde. o günün gecesinde tüm bu olumsuz düşünceler kafamda sarı-kırmızı tilkiler gibi dolanırken evi aradım, "göztepe çıktı mı" dedim alelacele telefonda ve "hayır" cevabı gelince yıkıldım. o ara telefon ve benim beyin hatlarım düştü. aslında "hayır" cevabı değildi kardeşimin söylediği ama net bir "evet" de gelmemişti. o gece çok yorgun olmama rağmen uyuyamadım, sabaha karşı 3 sulannda uydudan ntv haber bülteninde göztepe'nin 17 yılın ardından 1. lig'e dönüş haberini alınca o saatte haykırmak, avazım çıktığı kadar bağırmak istedim. o saatte böyle bir şey yapmanın, yıllar önce ada'nın güçlü takımı cardiff city'i elememizi hazmedemediğini tahmin ettiğim britanyalı komşularımın eline bir koz vermek ve benim geceyi nezarethanede geçirmeme neden olacağından, sadece halının üzerinde dizlerimin üstünde "vıjzttt" diye kaymakla ve "oley oley oley" çekmekle yetindim. daha sonra kardeşime neden bana böyle bir cevap verdiğini sorunca "o sırada maçın henüz bitmediği" gibi 'mantıklı' bir yanıt aldığımı hatırlarım.
göztepeli olmak! göztepeli olmak "güce tapmayı" meşrulaştıran düzenin dışında kalmaktır. sadece yıllardır izmir'i bir koloni haline getirmiş, diğer izmir takımlarının kendi taraftarlarını bizans takımları karşısında kale arkalarına hapseden bir anlayışa son veren, diğerlerinin hayatlarına uzun bir süre sonra ilk kez "izmir deplasmanı" kavramını sokan bir takımın taraftan olmak.** bu kentte olumlu ya da olumsuz hep en uç kavramları taşıyan bir kulübün taraftan sıfatını taşımak. yaşamın kendisinde olan çoğu olgu göztepelilikte de fazlasıyla var. futbol hayatla paralel ilerlemek zorunda mı? istediğimiz zaman bilgisayara yerleştirebileceğimiz bir fıfa oyunu olamaz mı? olmuyor!
göztepe'nin 17 yıl sonra yeniden birinci lige yükselmesi kentte sevinç yarattı
izmir 'ayağa kalktı'
nüvit tokdemir
izmir - ''göz-göz göztepe'' diye inliyordu izmir... araçların camlarından fışkıran, kamyonet kasalarına doluşmuş yaşlısı-genci, kadını-kızı insanlar ellerinde sarı- kırmızılı bayraklarla tam bir karnaval yaşatıyordu izmir'e...
caddelerdeki insan ve araç seline, apartmanların balkonlarından da katılanlar vardı. her yer, her şey sarı- kırmızı olmuştu. yürekten gelen ses, göz-göz göztepe'' diyordu... balçova, güzelyalı, üçkuyular, hatay, yeşilyurt'tan mustafa kemal sahil bulvarı'na inen yığınlar; bornova, gültepe, mersinli, çamdibi, yenişehir'den kordon boyu'na ulaşan araç seliyle cumhuriyet alanı'nda kucaklaştı. coşkuyla, sevgiyle bütünleştiler; üçkuyular'dan alsancak limanı'na tüm sahili sarı-kırmızı donattılar ay ışığının altında...
mutluydular, 17 yıllık özlem sona ermişti. sevinçliydiler, göztepe 1. lig'deydi. yıllardır tribünlerde bitip tükenmez bir enerjiyle ''ne zaman gelecek o büyük gece/turlar atacağız sahilimizde/ göz-göz şampiyon" diye ağıtlar yakmışlardı. şimdi işte o büyük gece... göz-göz göztepe... şampiyon göztepe...'' diye izmir inliyordu gecenin içinde...
dile kolay tam 17 yıllık bir hasretti bu. büyük çoğunluğunun anılardan okuduğu ya da dinlediği o efsane göztepe yeniden doğacak mıydı? antalya'da rizespor'u 1-0'la aşıp 1.lig'e uzun aradan sonra dönen sarı-kırmızılılar, o efsanenin yeniden dirilişinin muştucusu oldular.
avrupa kupaları'nda çeyrek final oynayan ilk türk takımıydı o. ali artuner, gürsel aksel, nevzat güzelırmak, halil kiraz, nihat yayöz, çağlayan derebaşı, ertan öznur, hüseyin, ali ihsan, fevzi zemzem, b.mehmet-k.mehmet o efsane takımdı işte. ve o takımın başındaki adnan süvari unutulmazlar listesinin de başındaydı...
en son 1980-81 sezonunda 1.lig'e çıkıp, 1981- 82'de yeniden 2.lig'e düşen göztepe, bu sezon play-off'ta averajla yitirdiği şampiyonluğu antalya'da, ekstra play-off'ta kucaklayarak izmir'e döndü. yandaşın büyük coşkusu izmir'de sabahın ilk ışıklarına kadar sürdü. sarı-kırmızılılar'ın antalya'daki şampiyonluk coşkusu, izmir'e yansıyordu. futbolcular, yöneticiler, teknik adamlar ve antalya'ya giden 10 bini aşkın yandaş, o büyük geceyi kutluyordu.
sarı-kırmızılı futbolcular dün akşam saatlerinde izmir'e ulaşabildiler. yandaşları onları bir kez daha büyük bir coşkuyla ve sevgi gösterileriyle karşıladılar. onlardan mutlusu yoktu. her yer sarı-kırmızı'ydı izmirde. ve caddeler yine ''göz-göz göztepe... şampiyon göztepe...'' diye inliyordu...
) 
