halit kıvanç'ın 1983 basımlı "gool diye diye" kitabından;
eeee rusları yendiğimize göre, şimdi sıra almanlardaydı. köln'de kafa tuttuğumuz federal almanya takımıyla bir de 3-0'lık yenilgi hesabımız vardı. işte böylesi ümit dolu çıktık inönü stadı'na... takımımız aşağı yukarı sovyetler birliği maçını kazanan kadroydu. fazla olarak bir de fenerbahçeli engin vardı takımda. berbat bir havada, soğukta, tipi altında oynanan maç hiç de beklediğimiz, umduğumuz gibi geçmedi. aksine almanlar, sanki bütün güçlerini bize saklamışlardı. o havada o futbolu oynamaları, müthiş bir şeydi. vogts'u, schwarzenbeck'i, beckenbauer'i, wimmer'i, bonholu, stielike'si, hölzenbein'i, heynckes'i ile korkunçtu almanlar... tabii asıl korkunç olan istanbul'un inönü stadındaki skor levhasıydı. o soğukta levhadaki rakamları değiştirmekle görevi, sırayla 1'den 5'e bütün rakamları bir bir takmıştı levhada... almanlar 5'te durduğunda, o da durmuştu. bir ay önce izmir'de rusların karşısında alkışlanan rasim'in kalesinde şimdi beş gol vardı. ancak golleri sadece rasim değil, takımımızın tümü yiyordu. o gün de, o maç da, o yayın da zehir olmuştu.
sovyetler birliği'ni yenmiş, sevinmiştik. ama, bir ay geçmeden federal almanya'ya 5-0 yenilerek üzüldük. hem de çok üzüldük.
