yeni tasindigimiz amerikadaki evimizde henuz televizyon olmadigi icin, evin yakinindaki campus lounge isimli sports bara maci izlemeye gittim. barda 15ten fazla televizyon var ve herbirinde ayri bir spor yayinlaniyor.herneyse garsona rica edip bizim maci actirdim. koca barda benden baska kimse macla ilgilenmiyordu. ara sira amerikalilarin gelipte olimpiyatlar mi filan diyip beni sinir etmekten baska yaptiklari birsey yoktu.ceklerin golleride pes pese gelince sinir kupune donmustum tam cikip gidecekken ardanin hepimize umut veren golu geldi.kendi kendime cok mutevazi bir sevinc yasadim, gol atipta sevinmeden daha mac bitmedi dercesine topu kale icinden santraya goturen futbolcular gibi. baskimiz sonuc getirdi ve peter cech sagolsun nihatimizin golu geldi. bu sefer ki gol sevinci farkliydi ama etraftaki insanlari rahatsiz etmemek icin yine de istenen duzeye cikmamisti. oturdugum yerde kendi kendime garip inlemelerle seviniyordum allah kahretsin bagiramiyordum. garson yanima gelip sevinsene niye kendini sıkıyorsun dedi. kendi kendime ah be kardesim 2 dakika once soyleseydin mis gibi gol sevinci gume gitti derken nihatimiz ucuncuyu atmaz mi. allah! barda kimse beni tutamaz artik garsondan desturu almisim deliler gibi haykirdim gol diye 3 golluk sevinc yasadim. 2 saattir macla alakasi olmaya amerikalilarin hepsi televizyonun basina ususmustu. bardaki herkes gelip beni tebrik etti. birde volkan kirmizi gorup kaleye tuncay gecmez mi . hosgeldin kabus deyip ecel terleri dokmeye basladim. tum bar maca odaklanmis bana sorular soruyordu. ıclerinden biri bu cek cumhuriyeti futbolda cok iyi degil mi dedi. gururla biz cok daha iyiyiz diye cevabi yapistirdim. dakikalar gecmek bilmiyordu. ve son duduk geldi. hayatinda futbol izlememis amerikalilar bile son dudukle sevindi. tesekkurler milli takim on bin kilometre uzaktan gogsumu kabarttigin icin.
) 
