emre’nin james cook’daki doğum günü kutlamasından ayrılırken almanya – brezilya maçı başlamak üzereydi. evde izlemeye karar vermiştim. zira golsüz ve muhtemelen sıkıcı geçecekti. hatta erdem bahis önerisinde bulunduğunda, “ilk yarı beraberlik kesin kazanç” diye emin konuşuyordum. bu arada kutay, “handikaplı almanya olm, brezilyada iş yok!” diyordu ve sadece gülmekle yetiniyordum.
eve varıp televizyonu açtığımda maçın 29. dakikasıydı ve dakikanın hemen solunda brezilya 0-5 almanya yazıyordu. kısa bir süre algılama sıkıntısı çektim. bir hata olmalıydı. ama yo, düpedüz almanya 18 dakikada 5 gol birden atmıştı ev sahibine. sarılar sadece topu uzaklaştırmakla uğraşırken, almanlar skordan bağımsız olarak, kontrollü bir şekilde hücum etmeye devam ediyorlardı.
hemen macanilari’ndan brezilya’nın hezimetlerine göz geçirdim. tam 94 yıl önce, 1920 copa amerika final grubunda brezilya, uruguay’a 6-0 yenilmişti. ( http://www.macanilari.com...zilya-192019209101--.html) istatistik delisi (ya da rekora canlı şahit olmayı seven biri) olarak maçın geri kalan kısmını “rekor gelir mi?” diye izlemeye başladım.
ikinci yarının başında almanya muhtemelen finali de düşünerek oyunu biraz daha geride kabul ediyordu. brezilya ise daha atak görünüyor ama filelere dokunmayı başaramıyordu. bu arada neuer nefis kurtarışlara imzasını atıyordu.
sonrasında oyun dengelendi ve almanya yavaş yavaş pozisyonlara girmeye başladı. derken 6-0 ile sarılar 94 yıl aradan sonra hezimeti bir kere daha yaşadılar. sonra da 7-0 ile rekor kırıldı. özil’in, dramayı daha da ağırlaştıracak net bir pozisyonu harcamasının ardından brezilya şeref sayısına ulaştı ve maç 7-1 sona erdi.
30. dakikasından itibaren izlediğim maç sırasında brezilyalı seyircilerin uğultuları, ağlayan çocukların ekrana gelen halleri, futbolcuların transa geçmiş vari dengesiz hareketleri, seyircilerin sonlara doğru kendi takımlarına tepki olarak almanları alkışlamaları, rakip paslaşmalarını oleylemeleriyle birlikte hüzün, yıkıntı ve sinirle dolu doluydu. özellikle 6-0’dan sonra ben de brezilyalılar için üzülmeye başlamıştım.
aklıma, yıllar önce gençlerbirliği'nin lig tarihi boyunca evinde aldığı en ağır yenilgiye (gençlerbirliği 0-5 manisaspor: http://macanilari.com/15....aspor-200620070604--.html) tribünde şahit olurken hissettiklerim geldi, brezilyalı futbolcu ve seyircilere daha da bir üzülmeye başlamıştım.
) 
