italya herkesi yanılttı. hollanda maçında rakibini kendi alanında bir huni şeklinde karşılayan italya, bu kez santra yuvarlağında pres yapmaya başlamıştı. hayret ettik, italya'ya ne oluyor dedik. sağda pasotti, orta alanda totti, albertini di biagio ve maldini'den kurulmuştu. allah allah dedik. italya kalıp mı değişitiriyor diye düşündük. cesur oynuyordu ve golü buluyordu. ama italya bu. şımarıklığa müsait. hele del piero'nun üst üste kaçırdığı iki gol var ki neticeyi garanti edebilirdi. ama fransa hiçte niyeti yoktu.
toldo'nun gözyaşları
birinci bölümde gözükmeyen zidana, ikinci bölümde yönetimi ele aldı. trafik kanunu gibi sağdan geçmiyor, solu kullanıyorlardı. fransa'nın ısrarı da fazlaydı. işte ne olduysa bu ısrarar meyvesini verdi. ha bitti ha bitecek derken, kaleci toldo yerinde kurtarışlar yapıyordu. ama her zaman papazın pilav yemeyeceğini bilen italya bu sefer pilavı yemişti. son dakikalarda gelen gol, bir anda italya'yı çökertti.
toldo bu zamana kadar iyiydi. çaprazan yediği golde topa iyi müdahale edemeyip filelerde görünce, ağlamaya başlamıştı. fransa sol şeridi vites değiştirmeden kullanıyordu. bir bildiği vardı ki, bu şeritte gidiyordu. ‘‘nasıl olsa beni sollayan yok, devam‘‘ diyordu. devam da etti. ve avrupa şampiyonası'na giden yolun şöförü olduğunu gösterdi. uzatma dakikalarının ilk bölümü bitmeden altın golü buldu. hayat bu. bir güleceksin, bir ağlayacaksın. italya bir sıçradı, iki sıçradı ama finalde tökezledi.
