uefa kupası şampiyonu valencia'nın gençlerbirliği önünde ilk ve tek yenilgisini tattığı bu muhteşem maçı tıklım tıklım dolu 19 mayıs stadı'nda izlemek gerçekten de taraftarlık yaşamımın unutulmayacak anlarından biriydi. bizim emre'nin babası (ozan güler) ile birlikte sol kapalı tribündeydik. maç öncesinde önümüzdeki valencialılara o engin ve duru ispanyolcamla defalarca "dos golos" diye bağırmış ve elimle de aynı zamanda zafer işareti olan iki rakamını işaret etmiş; ilk golü attıktan sonra ikinci golü istediğimizi ifade etmek için aynı şekilde bağırmaya devam etmiştim. hatta onlar da başlarını sallayarak göz ispanyolcasıyla "atarsınız abi atarsınız!" şeklinde cevap vermişlerdi.
ne mutlu bana ki şimdi aradan yıllar geçtikten sonra bu maç konuşulurken "ben de oradaydım kardeş!" diyebiliyorum.
10 mart 2004 çarşamba akşamı ankara 19 mayıs stadı’nda valencia ile oynanan uefa kupası dördüncü tur ilk maçıydı. gençlerbirliği, bu maçta avrupa futbolunun dev takımlarından biri olan valencia’yı filip’in penaltı golüyle 1-0 yenip hem 25 mart 2004 günü akşamı oynayacağı rövanş maçı hem de çeyrek final vizesi için umutlandı. bu öykülerin kahramanları alkaralar da her zaman olduğu gibi tribünlerde yerlerini aldılar ve takımı maç boyunca mükemmel bir şekilde destekleyerek ankaralıların tıklım tıklım doldurduğu stadyumda bir tarihin yazılmasına tanıklık etmeye devam ettiler. ne mutlu onlara ki aradan yıllar geçtikten sonra bu maçlar konuşulurken “biz de oradaydık kardeş” diyebilecekler!...
