ben 11 yasindaydim ve etrafimdaki arkadaslarimin hepsi galatasarayliydi ondan bir ya da iki sene once de galatasaray psv yi istanbul'da yenmesine ragmen elenmisti. besiktas'a kurada psv ciktiktan sonra etrafimdaki butun insanlar (bu arada tek besiktasli benim ortamlarda) psv sizi icerde disarda yenecek, fark atacak, rezil olacaksiniz diye telkin ve kendilerince temennilerde bulunuyordu iste bu durumda ben o kadar istiyordum ki besiktas'in psv'yi yenmesini hani sadece bir dilegim olsa bunu yapacagim. her neyse ilk mac bitti 1-1 ben kendi sahamizda yenemedigimize uzulmustum ama godoslarin benle dalga gecemeyecegini dusunerek de iyi ki yenilmedik de demistim. ama bu sefer bu adiler biz icerde yendik disarda 3 attilar siz yenemediniz bile kesin 5 atarlar demeye basladilar. butun bu baskilarla mac gunu gelmisti. normalde ertesi gun okul oldugu icin erken yatmam gerekiyordu yalvar yakar annemden izin aldim bir geceligine ve mac basladi besinci dakikada attigin mukemmel gole o kadar cok sevindim ki cildirdim yani o anki duygularimi gecen 16 sene boyunca hic yasamadim. ondan sonra kendimi tutamadim aglamaya basladim hayatimda ilk ve son kez sevincten agliyordum. tabi bildiginiz gibi macta adi hakemin riza kaptanin dusurulusunu son dakika da es gecmesiyle 2-1 yenildik ve elendik ama olsun ben yine de mutluydum cunku turu biz haketmistik ama hakem elimizden almisti. ve ben hayatimda sari firtina sayende sevincten aglamanin ne demek oldugunu ogrendim.
