ilk basımı 2002 olan "dünya kupası" kitabında cengiz alpman'ın "1-10'dan 3-5-2'ye" başlıklı yazısından;
o tarihlerde takımlar 1-10 tertibiyle sahaya çıkarmış. yani kaleci kalede, geri kalan her yerde. bu dizilişte, klasik anlamda savunma, orta alan ve forvet kademeleri yoktu. top neredeyse 20 kişi oradaydı. bu ayak topu cümbüşüne benzer son örnek, '66 ingiltere dünya kupası finallerinde görüldü. abidin dino'nun onlarca kamerayı mükemmel yöneterek yarattığı muhteşem futbol şiiri belgeselinde, 19 temmuz 1966'da kuzey kore'nin italya karşısında 1-0 galip geldiği maçta, uzakşark futbolunun nasıl olup da süper devi alt ettiğini izlemiştik atlas sinemasında. koreliler, savaşçı karıncalar gibi her topa 10 kişi saldırırken, italyanlar hayret ve dehşet içinde bu anlaşılmaz futbolu sergileyen rakipleri karşısında çaresiz kalmıştı. o günlerde italyanlar bizim 'çanakkale geçilmez'in latin versiyonu diye kesip attığımız savunma ağırlıklı 'catenaccio' ile, futbolun gole yönelik dramatik yapısını kösteklemek pahasına da olsa, kısır skorlarla maç almayı başarırken, koreliler, 'militer' taktikleriyle çizme'yi parçalayıp gitmisti. 1-10 taktiği giderek, 1-1-8'e ondan da 1-2-7 gibi büyük değişmelere uğruyordu.
) 
