ilk basımı 2004 yılında olan halit kıvanç'ın "futbol! bir aşk..." kitabından;
bazılarınca "sekizde bir final" diye adlandırılan bu ikinci turda herkesin merakla beklediği karşılaşmalardan biri de, brezilya-polonya maçıydı. polonyalı zmuda'nın sonlarda oyuna girmesinin özel anlamı vardı. böylece polonyalı futbolcu, tam dördüncü kez dünya kupası'nda oynamış olacak, bir onur rekorunu egale etmiş olacaktı. maçta müthiş bir seyirci desteği vardı. aslında tribünleri dolduran on binlerin çoğu brezilyalı değildi. ama -tıpkı 1970'te olduğu, tıpkı on altı yıl önceki gibi- tüm meksikalılar evlerinde ne kadar ses çıkaran tabak çanak, çatal kaşık varsa, alıp sokağa fırlıyor ve "mehiko brazil" diye bağınyorlardı. onlar için brezilya'nın da başarısı meksika'nın zaferi kadar önemliydi ve de güzeldi. brezilyalı futbolcular da meksikalı kardeşlerinin bu sevgisine layık olduklarını ispatlıyor, şahane bir oyunla rakipleri polonya'yı 4-0 gibi müthiş bir sonuçla yenip eliyorlardı.
dikkatinizden kaçmamıştır: 1970 kupası vesilesiyle meksika'dan daha çok bahsediyordum. bu kez, ne de olsa, ikinci gidiş... üstelik on altı yıl önce gördüklerimiz çok fazla değişmiş değil... ilginç gelen, sokaktaki genel telefonların ücretsiz oluşuydu bu sefer... çok geçmeden nedenini öğrendik. deprem felaketinden ötürü vatandaşa bu gibi kolaylıklar konmuş. ancak halk halinden pek hoşnut değildi. tabii on altı yılda çok güzel binalar yapılmış; her ülke gibi meksika da "küçük amerika" olma yolunda birşeyler yapmak için çırpınıyordu.
