bu sonuçla birlikte puanını 68’e yükselten gençlerbirliği, sezonu ikinci sırada tamamladı ve lider kocaelispor’un ardından süper lig’e doğrudan yükselen ikinci takım olmayı başardı. başkent ekibi, dört sezonluk aranın ardından yeniden süper lig'de mücadele etme hakkı kazandı.
"ara ara tarihe not düşmek, bir eski alışkanlığı daha seyrek de olsa tekrar edebilmek güzel bir his. son olarak 1. lig'e düştüğümüz sezonun sonunda yapabildiğim bu muhasebeyi; devam eden yılların, o sezonun da ötesinde yorgunluklar ve heves kırılmaları yaratmasındandır belki, aksatmış bulundum. ancak bu sezona bahane üretmeyip yeniden eski dostla bir buluşmak niyetindeyim.
şampiyon gençlerbirliği camiasının bütün bileşenleri, merhaba!
gerçekten de taraftarın dediği gibi: "en çok biz üzüldük, en çok biz sevineceğiz!"
son muhasebeyi burada 2021-2022 sezonunun sonunda tuttuğum için, hem referansları da o muhasebeye göre güncellemek hem de yeni bir gelecek olasılıklarını değerlendirmek için dolu dolu bir 3 yılı geride bırakmış bulunuyoruz.
2021/2022 sezonunda, tıpkı bu sezona benzer nitelikte bir "asla kopmayan lig" içerisinde zorlu şartlar altında kümede kalmayı başarmışken, bir yanımızın da daha iyisini yapabileceği git gel hisleri eşliğinde bitirdiğimiz sezonu çok daha karanlık bir dönemle devam ettirmiştik. transfer yasağı, 1. lig için dahi zar zor toparladığımız kadronun önemli parçalarının kaybı, ardı ardına kongreler, akdaş'ın baki mercimek sportif direktörlük görevindeyken kulübe getirdiği ve 2022 yaz sezonundan itibaren de "faaliyetlerine" başlayan emrah yıldız hamlesi ve geminin kaptanı metin diyadin'in sezona ağırlığı genç ve yerli oyunculardan oluşan takımla hiç de fena olmayan bir başlangıç yapıp bütün bu olumsuzluklara dayanamayıp istifasını sunmasıyla, son muhasebe yazısında belirttiğim "bir eskişehir, karabük, mersin idman yurdu benzeri yok olma sürecine" bütünüyle düşmüş görünüyorduk. diyadin'in yerine göreve gelen isimlerden yeterli katkının alınamaması ve devre arasını son sıraya demir atmış, 7 puanla bitirdiğimiz düşünüldüğünde bir gerçek artık kaçınılmazdı. gençlerbirliği yok olmak üzereydi.
mucizevi bir şekilde, çünkü bunu mucizeden başka bir şey bugünden bakınca dahi hala açıklamıyor; kümede kaldık. göreve geldikten sonra 7, devre arası arda güler'in satış payının bozdurulması ile beklenenden daha az da olsa gelen para sayesinde açılan transfer tahtasında 30'a yakın transfer yapıldıktan sonra en yakın rakip ve en hedef maç altınordu mağlubiyetiyle üst üste 8 maçta yenilen, hem geçen sezonun hem de mevcut sezonun en iyi oyuncularını teker teker gönderip yaklaşık 1.5 yıl içerisinde geleceğe doğru biriktirilebilecek ne varsa kulüpten dışarı çıkartan mustafa dalcı ve emrah yıldız hikayesi, her şeyin bittiği noktada puanları toplamaya başladığında dahi, kazandığımız maçlardan sonra bile "daha umutlanmak için bile 3-5 maç var" diye düşünmekten kendimizi alamadığımız bir hikayeydi. ancak işler bir şekilde yolunda gidebiliyordu.
yine de bu kazanma ivmesi de uzun sürmedi ve yeni transferlerin bir kısmından alınamayan verim, sakatlıklar derken devamı gelmeyen galibiyetlerin ardından bitime 7 hafta kala mustafa dalcı ile yolları ayırıp sinan kaloğlu'yla anlaştığımızda, tablo özcan bizati'nin göreve başladığı son süper lig sezonundaki halimizden bile kötü görünüyordu. ancak mucize burada da vücut buldu.
uzun yıllar unutamayacağımız bodrum galibiyeti, kadro dışı bırakılan kaleci nurullah yerine yedek kaleci angeler'in orta sahanın ortasında elle çeldiği top ve 10 kişi kaldığımız o maçta mete kaan ve doukara'nın adeta topu ittire ittire rakip kaleye götürmesiyle attığımız golle yeniden umutlanıyor, o saçma sapan sezonun son maçı öncesinde kümede kalmayı garantilemiş bile oluyorduk!
ikinci yarıda takım 31 puan toplayarak 38 puanla kümede kalmayı başarmıştı, öyle ki son hafta oynanan bandırma maçı bir formalite maçına dönüşmüş, işin ilginci o maçta da takım kaptanı abdullah durak attığı penaltı golünden sonra yaptığı sevinç sırasında çapraz bağlarını koparmış ve yapılan 1.5 yıllık sözleşmenin 1 yılını sakatlıktan dönememiş olarak tamamlamıştı. işte o hikaye, her şeyi başa sarıp bir daha yaşamak istesek, asla bu kadar iyi bir kurtulma hikayesi daha üretemeyecek kadar mucizeviydi.
6 şubat 2023 kahramanmaraş merkezli depremlerin etkisiyle aynı ligde yarıştığımız yeni malatyaspor ve adanaspor maçlarını oynamayı durdurmuş, o maçların da tamamı tüm takımlar için hükmen galibiyet olarak tescil edilmişti. bir noktada burada camia içerisinde "deprem sayesinde kümede kaldık" fikrinin de baskın geldiğini gözlemliyordum, ancak hem matematiksel olarak her takıma eşit derecede dağılan puanların hem de bu iki maçtan gelen 6 puanı çıkardığımızda da toplanan 25 puanın hala bu hikayedeki bütün yanlışların ürettiği mucizevi doğrunun önüne geçmediği kanısındayım. sezon bittiğinde de hem bu konu başta olmak üzere yaz aylarından beri camiayı bütünüyle yönetme ehliyetini yitiren akdaş yönetimi tekrar kongre kararı almış, devre arasında ekibe dahil olan serkan aydın ve ekibi rakip olarak karşısına çıksa da akdaş ve ekibi kongreden galip ayrılmış ve günün sonunda göreve başlanan 10 haziran 2021 tarihinden bu yana camia içi karışıklığı, belirsizliği çözmek şöyle dursun; artık hiçbir destek ve sabır göremeyecek noktaya gelmişti.
bu korkunç sezon, bu koca çınarın görüp görebileceği en büyük dip nokta olsun ve dilerim ki bundan sonraki maceramız -elbette yine inişler çıkışlar olacaktır- ne zaman sendeler veyahut da yere düşer gibi olursa, o günleri hatırlayıp "o gün bile bir şekilde yaşama tutunduk, yine yaparız!" demesini bilmeye devam eder.
devre arasındaki çoğu transferin sezon sonu takımdan gönderildiği, kalanların da ciddi bir maliyetinin olmasıyla bu defa da bu ligdeki 3. sezonumuzu planlamaktan geri kaldığımız sezonun başlangıcı ise kümede kalma yolundaki mucizenin mimarı sinan kaloğlu'na tam güven, ligde ise en kötü ihtimalle küme düşmekten uzak bir noktayı yakalama hedefiyle başlamıştı. ancak bu sezonda da beştepe'de sular durulmadı ve devre arasına kadar dayanabilen akdaş, son ve net istifasını verdikten sonra şubat ayında gençlerbirliği bir kez daha kongreye gitti. bizim hikaye biraz da nüktedan olmayı seviyor; yalnızca 1 oy farkla osman sungur ve ekibi, en yakın rakibi serkan aydın ve ekibinin önünde seçimi tamamladı ve bir önceki sezon başında gerçekleşen devir-teslim benzeri bir talip çankırı başkanlık dönemi sayılmazsa, ciddi anlamda yönetimsel bir değişikliğin de başlangıcı oldu.
devre arasında yapılan transferlerin önemli bir kısmı, özellikle torje, ayovi, doukara, moha gibi yabancılar "geldikleri gibi giderken" yerli grubun, özellikle kaleci nurullah, mete kaan ve enes keskin'in muazzam katkısı da bu oyunculara ilginin artması ve gelecek sezona da bu oyuncuları bir sonraki sezonun planlamasına dahil edemeden gelecek sezona başlamamıza yol açtı. yine de kaderin cilvesidir, o sezonun başında enes keskin'i tekrar kiralamayı başarırken devre arası gönderiyor, şampiyonluğa ulaştığımız bu sezonda da yine mete kaan'ı takıma dahil etmiş olmamıza rağmen o mucizevi sezondaki performansını mumla arıyor ve devre arası gönderiyoruz.
tekrar 2023/2024'e dönelim. sezon futbol takımı adına önceki iki yıla kıyasla net olarak çok daha iyi ilerledi, hatta sezonun son haftasında küme düşen tuzlaspor karşısında son dakikada dramatik bir şekilde play-off yarışının dışında kalmak, önceki sezonlara bakıldığında tartışmasız olarak bir ilerlemeydi. ancak gerek kadro kurulumu, gerek kaloğlu'nun iyi puanlar almasına rağmen günden güne çok daha kötü bir oyuna bizleri mahkum etmesi buraya bir müdahaleyi gerektiriyor, takım iyi parçalarını koruyup çalışmayan bütün aksaklıklarının değiştirilmesi için adeta alarm veriyordu.
sivasspor bağlantısı sayesinde serkan aydın'ın kulübe getirdiği yatabare büyük umutlara rağmen ilerleyen yaşı ve düşen performansıyla hayal kırıklığı yaratıyor, aynı ekibin kayode ve amilton transferi ise takım için pozitif bir etki bırakırken kayode'nin bireysel yaşantısındaki problemler bizi kendisinden mahrum bıraktığında hem çok pahalı olan hem de bizi yukarıya sıçratamayan bu hücum hattı bütünüyle dağılmış görünüyordu. sezon başında fenerbahçe'den geri alma hakkıyla transfer edilen melih bostan'ın müthiş çıkışı bizi tekrar yarışa sokup son haftaya kadar play-off mücadelesine dahil ettirirken, eş zamanlı olarak kupada da son 16'ya kadar geldiğimiz ve yine başakşehir'den kiralık stoperimiz shaocong wu'nun talihsiz hatasıyla uzatmalara giden ve uzatmalarda kaybettiğimiz trabzonspor eşleşmesi bizde buruk bir tat bırakıyor, bir alt ligde olmamıza rağmen uzun yıllar sonra türkiye kupası'nda bir şeyler yapabilme heyecanımızı yine dramatik bir şekilde kaybediyorduk.
osman sungur yönetimi kulübü bu sezonun ikinci yarısında devralmıştı, haliyle transfer ya da teknik ekibe dair doğrudan bir müdahale şansları da bulunmadığı için; belki de çok sağlıklı olabilecek şekilde sezonu takım adına en iyi şekilde tamamlama fikriyle hareket ettiler. kaloğlu'na eleştirilere rağmen sezon sonuna kadar sabrettiler ve kendi işlerini asıl olarak gelecek yıl yapacaklarını da göstermiş oldular.
belki yönetim ekibi olarak büyük katkılar göremedik, ancak osman sungur'un başkanlık süreci; tartışmasız olarak çok daha iyi bir görüntü verdi. sportif direktörlük görevi için ali ekber düzgün, futbol şube sorumlusu görevi için harun erol, akdaş döneminin sonuna tekabül ediyor olsa da altyapı sorumluluğu görevi için seçkin topçu ve akdaş döneminde başlamış olsa da osman sungur ile de devam eden altyapıdan sorumlu yönetici özgür durşen hamleleri hem camianın bütününe hitap ediyor hem de camiaya güven veren adımlar olarak göze çarpıyordu.
kaloğlu ile yollar ayrıldıktan sonra, fenerbahçe ile 99 puan toplanmış olmasına rağmen şampiyonluk yaşayamayan ve yolları ayrılan teknik direktör ismail kartal'ın ekibinden yardımcı antrenör olarak recep karatepe ile bu sezona başladık. karatepe aynı zamanda yine süper lig'den küme düştüğümüz son sezonda özcan bizati'nin ekibinde yardımcı antrenör olarak bulunmuştu ve camiaya yabancı bir isim değildi, ilk teknik direktörlük deneyimini bizle yaşayacak olması heyecan uyandırsa da neler yapacağı soru işaretiydi.
transferde hem bu sezonun başında, hem de devre arasında çok doğru adımlar atıldı ve gerçekten de çok iyi bir takım kuruldu. uzun süreli sakatlıktan çıkmasına rağmen iyi bir profil olarak stoper sinan osmanoğlu takıma kazandırıldı ve kaptanlık görevini devraldı. sezonun ve şampiyonluğun en büyük mimarlarından metehan mimaroğlu bonservis bedeliyle transfer edildi ve -itiraf etmek gerekirse- bu ligde bonservisle üstelik yerli oyuncu transfer etmenin ciddi soru işaret olduğu düşüncelerime rağmen gerçekten de muazzam bir hamle olduğunu ispatladı. keza mucizevi kümede kaldığımız sezonun kahramanı mete kaan demir ve yine iyi bir transfer olarak mikail okyar da bonservis bedelleri ödenerek transfer ediliyor, bir yanımız "bu adamlar ne yapıyor" diye düşünürken bir yanımız ise bu hamlelerin takıma olumlu bir katkı olması için umutlanmak istiyordu.
mete kaan'ı saymazsak, öyle de oldular.
kaleci erhan, stoper zuzek, nalepa gibi çok kaliteli bir isim ve son olarak transferi arapsaçına dönen forvet djitte transferleri de tamamlandıktan sonra takımın geniş kadrosu şekilleniyor, hazırlık maçı görüntülerini bulamadığımız ancak skor itibariyle iyiden iyiye merak uyandıran bu takımın sezona nasıl bir giriş yapacağı iyice merak uyandırıyordu. imdadımıza beşiktaş'la oynanan ve ulusal kanalda yayınlanan hazırlık maçı yetişti.
2-0'lık yenilgiye rağmen adeta bir süper lig takımı standartlarında görüntü veren takım lig için büyük umut veriyor, beşiktaş flaş transferleri rafa silva ve immobile'nin ekstra oyunlarıyla kazandığı maça rağmen süper lig adına ümit vermezken biz dirençli ve istekli oyunumuz ile 1. lig için sürpriz bir takım olabileceğimiz adına umutlanıyorduk.
hevesimizi tsyd kupası'nda ankaragücü karşısındaki 4-0'lık mağlubiyet bükmüş olsa da, hem ankaragücü'nün süper lig'den korunmuş kadrosu gözümüze çok güçlü geliyor ve kendimizi ilk 2 hedefine yazmasak da play-off takımı olabileceğimiz inancından da geri bırakmadan sezona giriş yaptık. zaten ankaragücü adına hikayenin sonu düşünüldüğünde, sezon başında tsyd kupası'nı kazanmak gerçekten büyük bir lanet, bu da bir kez daha ispatlanmış oldu!
bu noktada, şampiyonluğun kahramanı hüseyin eroğlu devreye girmeden önce çokça da tartışma konusu olduğu için, recep karatepe performansı ve de tercihine ayrı bir parantez açmak gerektiğini düşünüyorum.
karatepe yukarıda da belirttiğim gibi ilk teknik direktörlük deneyimine burada başladı, muhakkak bir şeyleri eksik bırakması anlaşılabilirdi ve takımın kısıtlı bütçesi ile mevcudundan fazlasını vaat eder görüntüsü için fena olmayan bir tercihti. nitekim sezon başlangıcı itibariyle de bu görüntüyü verdiğini söylemek yanlış olmaz. yenilmemize rağmen açılış maçında şampiyon kocaelispor'a karşı da, görevden alındığı 17. haftaya kadar bizden üstün olabilecek her takıma karşı da oyun planı ve sahada istediğini alma konusunda "eleştirildiği kadar" başarısız olmadığı görüşündeyim. ancak tecrübesizliği, bizden daha zayıf takımlara karşı alternatif oyunlar ve hamleler geliştirmesi gereken noktalarda ise maalesef eksik kaldı. karagümrük, pendik, ankaragücü, hakemi ömer faruk turtay olan iç sahadaki istanbulspor maçı gibi maçlar, bugünden bakınca dahi galibiyet alınması net olarak başarı görülebilecek işlerken; özellikle keçiörengücü maçında hem yedeksiz sol bek yasin güreler'in çapraz bağı sakatlığı ile sezonu kapattığı hem de takımın dinamosu amilton'un 3 haftalık sakatlığı ile başlayan gerileme dönemine alternatif üretememesi ciddi kayıplara yol açtı. yine sezon başında hem formda hem de 90 dakika oyunları çıkarabiliyor görünen, ürettiğimiz çoğu skorda doğrudan katkısı bulunan buğra çağıran'ın da sakatlıklar yaşaması karatepe'nin elini iyice zayıflattı ve puan beklenmedik maçlardan galibiyet çıkarırken, mutlak galibiyet beklentisi içinde olunan maçlarda da sürpriz puan kayıplarıyla doğrudan eleştirilerin odağı haline gelmiş oldu. mucizevi kümede kalma hikayesinin kahramanı mete kaan, çokça fırsat almasına rağmen bir türlü istenen seviyeye gelemedi. sezona hazır başlayamayan ancak takımın en önemli oyuncularından olan nalepa ilk tercih olana kadar ciddi puan kayıpları yaşadık. sonunu ise hem hafta arası kupada kasımpaşa'nın u19 takımına karşı, yedek kulübemizle oynadığımız maçtan mağlup ayrılıp elenmesi hem de takip eden hafta sonu lig maçında küme düşmesine kesin gözüyle bakılan adanaspor'a karşı iç sahadaki sürpriz 2-0'lık mağlubiyeti getirdi.
bu noktada da yönetimin bir karar alması gerekiyordu: takım sezon sonunda büyük bir hedefe, en azından play-off yarışına dahil olabilmek adına iyi sinyaller vermişti ancak ufak tefek takılmalarda çok fazla yalpalanıyordu ve gemiyi daha tecrübeli bir kaptana emanet etme fikri baskın gelmişti. karatepe'de eksik ne varsa onu kapatabilecek, doğru parçaları tamamlanmış eksiklerle kotarabilecek daha tecrübeli bir isme ihtiyaç vardı ve kulübün içinde bulunduğu zorlu maddi durum, belki bir daha denk gelemeyecek kadar iyi ve karakterli bir oyuncu grubunun varlığı bu riskin alınabilirliğini iyiden iyiye artırdı.
yönetim için bu karar, yönetimin sorumluluk aldığı dönemi de aşacak düzeyde bir maddi yükü de beraberinde getiriyordu. bu dönemde, kulübün en büyük taşınmazı olarak bildiğimiz beysukent arsaları, belediye iştiraki portaş'a ihale karşılığı 285 milyon lira karşılığında satıldı ve kulübün -şahıs borçları hariç- tüm borçları sıfırlandı. bu paranın taksitli gelmesinin bile problemlere yol açtığını gözetecek olursak, değil transfer yapmak; hoca değişikliği dahi bir çeşit kumardı ve bu noktada alınacak karar tarihi bir sorumluluğu da beraberinde getiriyordu.
işte 2 yıl önce akdaş yönetiminin de görüştüğü ancak anlaşamadığı ve o sezonda da anlaştığı samsunspor'u adeta gümbür gümbür süper lig'e çıkaran, ligin en iyi hocaları arasında rahatlıkla gösterilebilecek -ki artık bizce en iyisidir!- hüseyin eroğlu böyle bir ortamda hedef olarak belirlendi.
gerisini tarih yazdı, demekle kalmayıp devam edelim. eroğlu gelir gelmez camiaya iyi sinyaller verdi, takıma bir sil-baştan modeli uygulamak yerine tam da kendisinden beklediğimiz eksikleri kapatmaya başladı. karatepe'ye ciddi kayıplara neden olan ve performansları soru işareti olan özellilkle savunma hattına ciddi ir katkı yaptı. karatepe'ye de ciddi puan kayıpları yaşatan ve performansıyla eleştirilerin odağı olan fıratcan üzüm'ü adeta tekrar kazandı, yine karatepe döneminin sonlarına doğru toparlamış olsa da kaptan sinan osmanoğlu'nun takımdaki rolünün iyice artmasını sağladı ve daha birbirine bağlı bir savunma hattı oluşturdu. hatta belki sinan gibi bir kaptanın, bir karakterin varlığı etkili olmuştur; takım kulübün maaş ve prim ödemelerindeki aksaklıkların üzerine kendi arasında anlaşıp maddi meseleleri sezon sonuna kadar konuşmama kararı dahi aldı. yıllardır bildiğimiz, 2-3 maç daha fazla oynayıp play-off maçlarının primlerini de kovalamak uğruna ligin son düzlüğünde oynamayan oyuncuların, bu yüzden süper lig yolundan olan takımların hikayeleriyle dolu bu ligde, böyle bir karakterin ortaya konması, iddiam odur ki; bu takımın süper lig'e yükselmesinden dahi daha büyük bir hadisedir.
yine bu noktada, sol bekte uzun süre görev yapan oğuzhan berber ve arka arkaya eksilmeler sonucu son olarak sol bekte denenen elias durmaz da düşünülünce; ilk transfer hamlesi de doğrudan bu noktaya yapıldı ve takıma ciddi manada seviye artıran hanousek transfer edildi.
devre arası transferinde ise zaten deyim yerindeyse yanlışa yer bile verilmedi. zaten bu hikayenin bu noktaya ulaşmasındaki asıl büyük faktör de en büyük kanaatimce bu oldu. transfer sezonunun denk gelen son maçında etebo'nun 2 aylık sakatlığı yüreğimizi ağzımıza getirirken, son gün konyaspor'dan kiralık olarak gelen adem eren kabak da takıma iyi bir giriş yaptı ve etebo'yu aratmak şöyle dursun, etebo geldiğinde dahi ilk 11'in vazgeçilmez ismi olmayı başardı. yine performansı 2021/2022 muhasebesinde -şimdiden bakınca biraz fazla yüklenmişiz hissimi belirtmeden geçemeyeceğim- eleştirdiğim eleke'den dahi kötü performans veren djitte takımdan gönderildi ve daniel popa ile son dakikada sürpriz bir ikinci forvet transferi olarak leo gaucho takıma kazandırıldı. son olarak joca da biraz beklentinin altında kalsa da iyi maçlar çıkardı ve takıma yer yer pozitif katkılarıyla hikayenin buraya kadar gelmesinde emek verdi.
karatepe parantezini biraz da bu transferlerle kıyaslayıp kapatalım ve asıl kıyası karatepe ile eroğlu arasında yapmak yerine, süper lig'den düştüğümüz 17/18 sezonundan sonra bu ligdeki erkan sözeri ile başlayan ve daha sonra ibrahim üzülmez ile tekrar süper lig'e yükseldiğimiz hikayeyle kıyaslamanın daha doğru olacağı iddiasıyla noktalayalım. karatepe'ye yönelik, "burası teknik direktör yetiştirme yeri mi?", "beden eğitimi antrenörü", "ismail kartal'ın yardımcısı" tipi eleştirilerin hakkaniyetten uzak, karatepe dönemini ise sezon başındaki mevcudiyete ve profile gayet de uygun ve istediğimizi alana kadar da fena performans almadığımız bir dönem olarak görüyorum. görünen o ki, takımı devrettiği eroğlu'na da ne bir takım içi problem, oyuncularda fiziki bir yetersizlik gibi kendisine yöneltilebilecek daha majör bir eleştiri de bırakmadı. sadece ilk deneyimi için farklı ihtimalleri daha fazla düşünmesi gerektiği, özellikle bizim gibi maddi durumu zor bir kulüpte daha fazla saha dışına ve oyuncularının mental iniş-çıkışlarına daha fazla mesai ayırması gerektiği eleştirilerini yapmış olayım. belki devre arası transferleri onun için de daha iyi olacaktı, ancak eroğlu'nun takıma kattığı şey yalnızca "daha iyi bir hoca geldi ve meseleyi çözdü" ile açıklanmış olmasın. eroğlu, geldiğinde eksikleri tam isabetle tespit etti ve teker teker çözüme gittiği için çokça öne çıktı ve bu kulübün tarihine adını muazzam bir şekilde yazdırdı. o yüzden bu değişikliği, bugünden de bakınca iyiden iyiye çok doğru zamanda çok iyi bir "bayrak değişimi" olarak görme taraftarıyım; ve karatepe-eroğlu ikilisinin oynattığı futbolun da, verdiği umudun da, çok daha iyi bir takımla çok daha rahat bir şekilde yükselmemizi beklediğimiz sözeri-üzülmez sezonuna kıyasla çok daha iyi bir tat bıraktığını da söyleyerek kapatayım. bu sezonki her iki hocamız da, kanaatimce, o sezonun iki hocasından çok daha iyi performans gösterdiler ve bugünkü mutluluğumuzda verdikleri irili ufaklı her pay için sonsuz teşekkürler!
öyle bir sezon sonuna geldik ki, iş malatya maçına kaldığında dahi insanların içindeki "acaba!?" hissinin gitmediğini görmek şaşırtıcı değildi. hala bir aksilik çıkmalı, bir şeyler yolunda gitmemeli, bize yine günün sonunda yalnızca hüsran kalmalıydı. sezon içinde dahi, eroğlu'nun gümbür gümbür takımı yukarı çıkardığı haftaların sonunda bile, "bu maçı kazanırsak şu oluyor" hesabı yaptığımız her haftanın sonunda hüsrana uğradık. artık alışmış, amiyane tabirle üzülmeye karşı "şerbetlenmiştik."
ancak bu kadar iyi yukarı tırmanışın ortasında, 5-0'lık istanbulspor deplasman faciamız öyle bir tokat etkisi yarattı ki, herhalde o maçtan sonra kimse bir şeyleri umut etmeye dair bir heves tutamamıştır içinde. zaten çoğunlukla da bu hevesi, biz kazansak dahi, rakiplerimizin de sıkça puan kaybedebiliyor olmasından alıyorduk ki; son düzlükte de aynen bu motivasyona sarıldık.
öyle ki bandırma ve karagümrük beraberlikleri dahi, kazanmamız durumunda neler olacağı hesaplarını yaparken her iki takıma karşı da yenilmediğimiz için bize avantaj olarak döneceği hissi bırakan maçlar oldu. son 3 haftamız karatepe'nin görevine son verilen adana-sakarya-malatya gibi, önden doğrudan 9 puan hesabı yapılan maçlardı ve eroğlu, karatepe'nin hatasına son düzlükte de düşmedi ve rakiplerimizin ensesinde; olası ilk puan kayıplarında onları alaşağı edeceği pozisyonunu aldı. ve hala inanılması güç, ama evet; şampiyonuz!
sakaryaspor maçının sonuyla başlayan ancak resmiyete dökülene kadar da tereddütle başladığımız şampiyonluk kutlamaları, (sakarya maçı sonrası tesislerde amilton kendisinin üstüne atlamaya çalıştığım sırada hamleyi boşa düşürüp benim ve beraberimdeki birkaç gencin üstüne atlayarak az kalsın boynumu kırıyordu!) malatya maçını tesislerde izlediğimiz, peşi sıra havaalanına şampiyonu karşılamaya gittiğimiz etkinliklerde hala "nasıl oldu bu?" hissiyle geçmek bilmiyor, doyasıya bu coşkuyu kutluyoruz ve kutlamaya bir süre daha devam edeceğiz görünüyor.
şimdi ne olacak sorusunu düşünmek için erken midir bilmem, ama gördüğünüz gibi; biz gençlerbirlikliyiz ve bugünleri yaşıyorsak ne dünü unutuyor ne geleceğin umudundan geri adım atıyoruz.
gelecek sezon 1. lig'den 5 takımın düşecek olması bile başlı başına, şampiyon olmak yahut süper lig'e yükselmek hiç sevinilmeyecek bir gelişme olsa dahi çok mutlu olunacak bir bilgi. öyle ki bu ligde kopmalar hep son haftalara kalıyor, play-off hattı ile küme düşme hattı arasında ciddi farklar oluşmuyor ve bu tehdit altında, bu sezonu faciayla kapatmış ve gelecek sezona da yepyeni bir krizle girecek olsaydık, olası kötü senaryoları düşünmek dahi istemiyorum.
süper lig'de kalıcı olabilecek miyiz, maddi olarak nasıl bir gelecek bizi bekliyor, oyuncularımızdan kimler kalır kimler gider, nasıl bir transfer politikası izlemeliyiz, iyi bir küme düşme planlaması yapmak gerçekçiliği ile süper lig'de başarılı işler yapmak hayalleri arasında dün ve bugünden daha kaotik bir camiaya dönüşür müyüz... kafamızda çokça soru var. belki bir sonraki yazıda, yarın bir gün bir alkaralar yayınında, denk geldiğimiz bir sohbette enine boyuna masaya yatıracağımız bir gelecek olarak karşımızda duruyor.
şimdilik diyelim, bütün bunları bir kenara bırakalım ve bu güzel anların tadını çıkaralım. çok üzüldük, çok yıprandık, doğrularımızla da yanlışlarımızla da hep bu renklerin ve armanın peşinde gezdik ve şimdi sevinmek elimizdeki en iyi seçenek.
bu muhteşem hikayede emeği geçen her renktaşıma, yöneticiye, teknik ekibe, futbolcuya, kulüp emekçilerine, taraftarlara ve camianın bütün bileşenlerine selam olsun.
) 
